5 oktober 2016, op mijn vaders zesde sterfdag, fiets ik naar zijn graf. Het is vroeg en bijzonder koud. Ik ben alleen, omdat ik – tot grote frustratie van mijn familie – verdrietige dingen graag alleen doe. Op dat soort momenten heb ik al genoeg aan mezelf en wil ik even niemand om mij heen hebben; geen arm om mij heen, dat maakt het verdriet alleen maar erger.
Ik vind het graf geen fijne plek: het idee dat mijn vader daar alleen diep onder grond ligt vind ik naar. Ik sta er wat ongemakkelijk bij en doe mijn best om niet te huilen. Huilen op zijn sterfdag had hij niet gewild: een feestje en een borrel waren meer zijn stijl. Ik besluit om even op het gras voor zijn grafsteen te gaan zitten en voel na een poosje iets warms prikkelen. Ik kijk omhoog en word verblind door een zonnestraal. Als ik om me heen kijk ontdek ik dat er op de hele begraafplaats maar één zonnestraal schijnt: precies op het graf van mijn vader. Met mijn gezicht in de warmte glimlach ik. ‘Een zonnestraal over je graf op jouw eigen sterfdag… Precies jij’, zeg ik. ‘Een regenbui had je misstaan.’ Ik denk aan de belofte die hij mij aan zijn sterfbed maakte: “Je hoeft niet verdrietig te zijn, meisje. Ik ga nooit helemaal bij je weg, maar zal altijd dichtbij je blijven, dat weet je toch?”.
Hij had gelijk. Hij is er nog en hij zal er altijd blijven.
Droom van vlinders op 4 januari 2008
In 1980 overleden mijn man en zoontje van 8 jaar door een ongeluk
In 2007 overleed mijn zoon Michiel, tweelingbroer van Mark door zelfdoding
In de nacht van 4 januari, de dag van mijn verjaardag had ik deze prachtige droom.
In een eenvoudig gebouw met witte muren liep ik rond, de twee kamers hadden grote ramen, die uitkeken op een tuin, die een winterse aanblik bood. In een van de kamers stond ik naar buiten te kijken. Plotseling viel mijn oog op tweekleurrijke identieke vlinders. Ik hield mijn adem in en staarde naar buiten, ze bleven rustig zitten om zich te laten bewonderen. Ik kon alle details waarnemen, ze zaten voor het raam. Wat mij nog het meest verbaasde dat het hartje winter was. Hoe was het mogelijk dat twee prachtige vlinders midden in de winter in al hun pracht en praal zaten te schitteren.
Even later liep ik naar de andere kamer en staarde dromerig naar buiten. Ook hier zat een vlinder. wat groter, vleugels gespreid en met intens mooie kleuren.
In de droom was ik mij bewust dat het 4 januari was.
Even later werd ik wakker. Ik besefte dat dit een cadeautje voor mijn verjaardag was van mijn lieve man en kinderen.
Hallo Judith, Je vader ligt niet alleen diep onder de grond. Het zijn de overblijfselen van je vader die daar liggen. Je vader zelf ligt er niet……. Hij heeft als het ware een jas uit gedaan. Hij is nu vrij, en nog altijd aanwezig in andere sferen. De dood is niet het einde, maar een nieuw begin……
Hallo Judith, Je vader ligt niet alleen diep onder de grond. Het zijn de overblijfselen van je vader die daar liggen. Je vader zelf ligt er niet……. Hij heeft als het ware een jas uit gedaan. Hij is nu vrij, en nog altijd aanwezig in andere sferen. De dood is niet het einde, maar een nieuw begin……
Mijn lieve zus is 28 jaar oud geworden. Na een ziekbed van een jaar moesten wij haar helaas laten gaan.
Tijdens de ziekteperiode van mijn zus deelde ik veel met haar over mijn afstuderen. Ik zag er dan ook extra tegenop dat ik kort na haar overlijden mijn scriptie moest verdedigen op mijn stage.
Een paar dagen voor de presentatie was ik bij mijn ouders thuis. Toen ik weer naar huis ging en in de auto voor mijn ouderlijk huis stond werd mijn aandacht naar de slaapkamer van mijn broertje getrokken. Daar zag ik het zwaaiende silhouet van mijn zus staan. Het leek alsof ik droomde en ik heb mijn ouders gebeld om te checken of er iemand boven was. Het antwoord was ‘Nee’ (maar ja).
Ik voelde mij plots zo rijk en vol vertrouwen; mijn zus blijft met mij verbonden voor altijd. Toen op de dag van de presentatie lichten gingen knipperen en het koffiezetapparaat uit zichzelf ging lopen werd dat nog meer bevestigd. (Ik ben geslaagd met een 9;).
Dit alles maakt mijn verdriet meer draaglijk. Nooit heb ik het gevoel dat mijn zus niet op mijn trouwdag was, dat ze mijn dochter niet kent, dat ze mijn huis nooit heeft gezien. Ze was er lijfelijk niet bij maar o zo aanwezig.
onze zoon werd geboren met een ernstige hersenafwijking lissencefalie, er werd ons verteld uw zoon wordt hooguit 3 jaar
maar onze lieve zoon is 16 jaar geworden
op het moment dat hij stierf begon het te waaien en overal warrelden blaadjes
we gingen een half jaar later op vakantie in oostenrijk en tijdens een wandeling werden we achtervolgd door een vlinder hij bleef maar in de buurt en ineens begon het te waaien en vlogen de blaadjes ons om de oren en dit gebeurde in augustus heel bijzonder we waren er stil van maar ook blij om dit teken van leven
Wat een mooi verhaal. Zelf heb ik mijn partner verloren in februari 2011. Hij heeft zijn lichaam ter beschikking van de wetenschap gesteld , zelf doe ik dit ook. Elk jaar, op zijn sterfdag, ga ik met mijn zus en 2 nichtjes naar Nijmegen naar het gedenkteken in de Universiteit. We maken er dan een fijne dag van samen. Voor zijn overlijden vroegen we hem wat zijn teken was als hij er niet meer zou zijn.” Als jullie een blauw lichtje zien , ben ik in de buurt” zei hij. Je weet niet hoe vaak je dan een blauw lichtje ziet. Als ik iets in elkaar wil zetten of iets anders wil doen wat niet goed lukt , loop ik naar zijn foto en vraag of hij me even helpen wil. Ik drink dan eerst rustig wat en ga dan verder met mijn “klus”. Het is vreemd maar bijna altijd lukt het mij dan. Ik ben absoluut niet bijgelovig maar denk toch dat hij mij geholpen heeft. Ik denk elke dag aan hem en mis hem ontzettend.