Een maand of 8 na het overlijden van mijn lieve echtgenoot Hans, zijn wij, onze kinderen met vriend en vriendinnen, een gedeelte van de as gaan uitstrooien op een geliefde bergtop van Hans in Oostenrijk. Diezelfde vakantie troffen wij daar ook een bevriende familie die, ter nagedachtenis aan Hans, graag met ons op onze laatste gezamenlijke avond een wens ballon wilde oplaten.
Wij vonden dat een mooie gedachten en vonden daar een mooie plaats voor. Een uitgestrekt sneeuwveld aan de rand van het dorp.
Nadat we de wensballon opgelaten haddenen aan de horizon steeds kleiner zagen worden gingen de 2 families ieder hun eigen eg. Wij liepen met ons gezin richting ons appartement. Na een tiental meters gelopen te hebben landde voor ons totaal onverwachts de ballon voor onze voeten op het trottoir. Mijn hart stond even stil en ik had direct het sterke gevoel dat dat een teken van Hans moest zijn hoewel ik van mezelf helemaal niet de indruk had dat ik zo spiritueel ben. Dit was voor mij een signaal dat er meer moet zijn tussen hemel en aarde.
Het raakte me zeer, en het gaf me ook een warm gevoel. Hans was even heel dichtbij.