Heel bewust heeft mijn schoonmoeder van ons, de kinderen en kleinkinderen, afscheid genomen om vervolgens haar wens om te sterven tot vervulling te laten komen. Ze leed ondraaglijk onder de gevolgen van een hersentumor en zo zei ze: ‘Degene die ik liefheb verlaat ik om degenen die ik liefhad terug te vinden’.

Zes weken na haar overlijden zaten mijn man en ik op een snikhete dag in de tuin op het terras. De kinderen speelden in het zwembad op het gras. Op een gegeven moment zien we een vogeltje door de tuin vliegen en op de schutting gaan zitten. We blijven allemaal heel stil zitten, de kinderen in het zwembad ook, en kijken toe. Vervolgens vliegt het vogeltje naar het zwembad en gaat op de rand zitten. Het is overduidelijk, dat het dorst heeft. Ik haal wat brood en vogelvoer, wat ik altijd in huis heb voor de musjes in de winter, en leg dat buiten op tafel. Voor ik weer goed en wel zit, vliegt het vogeltje naar de tafel en begint te eten.

Mijn man merkt op, dat het precies zo’n vogel is als zijn ouders vroeger thuis in de volière hielden. Een Agapornis. De vogel laat zichzelf door hem oppakken. Zowel wijzelf als de kinderen zijn helemaal in de ban van de vogel. Het hele gebeuren doet ons aan oma denken. Alsof ze ons laat weten, dat ze nu zo vrij als een vogel is. We besluiten unaniem de vogel te houden en haar ‘Annie’ te noemen, naar oma. We hebben nog 5 jaar van het vogeltje kunnen genieten.