11 maart 2012

sinds het overlijden van onze zoon in juli 2011 zijn er geregeld dingen gebeurd met vlinders. Voor mij vertegenwoordigen ze zomer, licht en lucht en een verbinding tussen hemel en aarde. Onderstaand verhaaltje is één van de bijzondere signalen van onze zoon Luuk.

11 maart 2012

Sinds een jaar of zeven houdt ik op de verjaardagskalender ook steeds de eerste vlinder van het jaar bij. Elk jaar ben ik blij als ik de eerste zie. De vroegste dag in het jaar tot nu toe is 26 februari, de laatste 18 maart. Dit jaar was het een koud, triest, naar voorjaar. We zijn allemaal toe aan zon. Luuk is jarig op 11 maart en de weerman heeft aangekondigd dat deze week de lente gaat beginnen.

Eindelijk!

De eerste vlinder van het jaar heb ik nog niet gezien. Zowiezo weinig van Luuk gedroomd en hem ‘ontmoet”. Ik voel dat hij elders is. Ergens waar de zon warmer en het licht helderder is.

De aanloop naar zijn verjaardag is lastig, huilerig en ik wil zó graag een teken van hem.De ochtend van 11 maart doe ik ‘smorgens de gordijnen open en een stralende zon schijnt in mijn ogen.Ik word nerveus bij de gedachte dat ik vandaag de eerste vlinder ga zien. Het moet bijna wel. Ik wil het zó graag.

Er is een H.Mis voor Luuk waar we naar toe gaan. Zowel heen- als terug fietsend naar en van de kerk kijk ik overal of ik een vlinder zie. Nergens en het is al bijna twaalf uur. Als hij plannen heeft moet het nu toch snel gebeuren. Zolang zijn de dagen nog niet…

We kunnen, voor het eerst dit jaar, buiten koffie drinken. Dat doen we dan ook. met mijn zwager, zijn vrouw en dochter Michelle. Als zij na een dik uur naar huis gaan, en we hebben hen uitgezwaaid,heb ik nog steeds geen vlinder gezien. Maar op het moment dat ik terug de tuin inloop zie ik hem: een vrolijk fladderend witje. Ik kan wel huilen. Mijn man geeft me een dikke kus en op dat moment belt Michelle dat zij de eerste vlinder heeft gezien, een witje.

Ik lach en zeg dat wij hem ook gezien hebben. Hoi Luuk