Marco, mijn lieve man en geweldige vader van onze 2 jongens (toen 8 en 9 jaar) overleed op 43 jarige leeftijd op 3 juli 2010 plotseling aan een fatale longembolie. Geschokt, vol ongeloof en intens verdrietig waren we. Zijn afscheiddienst was een herinneringsdienst, ik kon geen afscheid nemen. Bij het crematorium dat aan de bosrand ligt liepen wij met de naaste familie van de familiekamer naar buiten op een mooi pad naar de ‘oven’ met lood in mijn schoenen. Ik vond het een verschrikkelijk naar idee dat hij daar straks gecremeerd zou worden. Plotseling schoot er een eekhoorn of haasje over ons pad en keek ons aan. Niet alleen ik maar ook mijn kinderen viel het op en we hadden dezelfde gedachte.. hij is niet dood, hij leeft voort. Mischien niet heel toevallig , en gekke associatie maar op dat moment en later met andere tekens en zoveel herinneringen is het een blijvende troost. Dat hij zo aanwezig blijft ookal is hij er lijflijk niet meer bij. Elke dag.

Corinna