Mijn moeder was een lieve, zorgzame vrouw met een groot sociaal hart. Dat uitte zich bijvoorbeeld in het vele vrijwilligerswerk dat ze deed. Zo ook voor Unicef. Ze verzorgde jarenlang gastlessen op basisscholen om kinderen enthousiast te maken voor de Unicefloop, een jaarlijkse sponsorloop waar honderden leerlingen aan meedoen. Dat deed ze vol overgave en energie; ze was vroeger zelf onderwijzeres geweest. Tijdens de loop verkocht ze startkaarten voor ‘losse lopers’, mensen die niet via hun school mee liepen maar wel het goede doel wilden steunen. Mijn zus en ik hielpen haar daar vaak mee.

Mijn moeder is in juli 2008 overleden aan een hersentumor na een ziekbed van nog geen jaar. In april van dat jaar bezocht ze op haar laatste krachten nog één keer de Unicefloop, wetende dat het de laatste keer zou zijn. Ze trok een Unicefshirt aan en liep een rondje langs alle standjes van de basisscholen, op haar kenmerkende hartelijke wijze.

Nu mijn zus en ik zelf kinderen hebben, wandelen we de afgelopen paar jaar met onze vader samen de Unicefloop. De eerste keer was een emotioneel moment. Toen we de schouwburg binnenliepen en iedereen weer zagen, hadden we alledrie hetzelfde gevoel: dat mijn moeder heel sterk aanwezig was. En toen we de schouwburg uitliepen om de wandeling te beginnen, stroomden de tranen over onze wangen.

Het is inmiddels een traditie geworden om jaarlijks de wandeling te herhalen, die toevallig ook langs ons geboortehuis gaat. We maken dan elk jaar een familiefoto voor ‘onze’ flat aan het IJsselmeer, onder de bloeiende bloesems. Zo houden we de herinnering aan mijn moeder levend en voelt het weer even alsof ze in ons midden is.