De laatste maanden van het leven van mijn man hebben wij intensief beleefd. Hij mocht bijna 85 jaar worden. Dankbaar ben ik voor de 50 jaar dat we ons leven mochten delen. De kinderen en kleinkinderen die we kregen, waar ik nu heel veel steun van heb. Dankbaar voor ons geloof in God en een hiernamaals. Hij is niet opgelost in het niets. Ik voel hem steeds om mij heen, praat tegen hem in gedachten of tegen zijn foto. Zelfs wanneer ik iets niet kan vinden vraag ik het hem en ik loop er zo naar toe. Het maakt mij blij en gelukkig. Ook voor de mensen om mij heen is dat plezierig en komen daardoor graag. Zo red ik het wel.